A miña veciña vilalbesa Raquel Tenreiro falábame nos anos sesenta de Pardo Ouro, o doutor lucense ao que dedicaba os maiores eloxios. Anos despois, souben do matrimonio Pardo-Teijeiro como o máis glamuroso de Lugo, pola conxunción de ciencia e sociedade que amosaba a especial parella.
Conchita conquistoume cando contemplei a sua relación cos rapaces de Aspnais, cos que era nai, madriña ou irmá maior, co sorriso por bandeira, coa palabra garimosa como arma, coa presencia invasiva e contaxiosa que facía que todo xirase arredor dela, mellorando todo o que habia arredor.
Hai trinta anos, en Televisión Lugo, pensei en Conchita para presentar mensualmente un dos Feminino Plural, e Conchita non só foi presentadora televisiva senón que de paso conquistounos a todos, rendidos diante daquela muller natural e sinxela, que presumía de vestir en Zara, que falaba con todos, que a ninguén deixaba impasible, que fixo de Aspnais unha bandeira, e que se aínda non ten en Lugo unha rúa é porque o concello considerou que ata agora non atopara unha vía sen bautizar á súa medida.
Replegada en si mesma, Conchita deixou de frecuentar o Lugo público que lle pertencía, e fóisenos en silencio esta fin de semana pasando do agarimo á lenda; da presenza luminosa á historia social da cidade á que fixo máis leda e máis humana.
Quen queira saber como era Conchita, achéguese a Aspnais. Na entrada verá a escultura en bronce dunha fermosa muller que abraza a un rapaz con agarimo de nai. Ese é o lugar perfecto; esa era ela; e o rapaz representa aos centos de almas nobles que veñen de perder o ser máis querido por todos.
