Sabémonos habitantes dun país bañado por dous mares e tanta auga debaixo do chan que pisamos que en canto perforamos é difícil que non se atope o caudal desexado. E os ríos que a percorren pastoreados moitos deles polo Miño, son o noso maior signo externo de riqueza.
Teñen tan marcado estes rios o seu natural itinerario, que semella imposible que se desborden e, fóra das enchentes da miña Terra Chá e algunhas arroutadas do Miño polas beiras do Balneario coidamos estar libres de accidentes, ben porque os nosos ceos sexan clementes, polas canles amplas, e porque aquí a ninguén se lle ocorrería – nin llo permitirían – construir un edificio no lugar onde pasou un río ou pode pasar.
A choiva do venres pola tarde podemos entendela como un aviso de que non estamos libres de que a auga compañeira se desmande e nos atope tan inermes como diante calquera outra catástrofe natural, e aínda que esta sexa máis previsible ca outras, os seus efectos son totalmente incontrolables.
Que o modesto Rato, días pasados tranquilo compañeiro dos centos de lucenses que cada día camiñan a súa beira, extendese os seus dominios moito máis aló das pacíficas posesións invernais, fai que se fale da limpeza da canle, e os que viven na súa contorna agardan que se teña en conta este toque de atención dunha natureza á que habitualmente non temos moi en conta.
Normalmente, temos a choiva como unha bendición que logra os verdores aos que estamos afeitos. O do venres pasado foi unha desmesura, prevista e avisada. Se os avisos, ás veces, parecen infundados, temos que afacernos a respectalos escrupulosamente e, no caso de dúbida, poñernos sempre no peor.
