Hai uns días, pasando ao lado do edificio da Subdelegación do Goberno, escoitei a voz de Alberto Cortez, procedente dunha fiestra veciña, cantando “El abuelo”.
A canción fíxome pensar nas raíces galegas do cantante arxentino, na influencia dos galegos na conformación da alma daquel país, quinta provincia galega, onde todos os españois son galegos por asunción histórica. E en milleiros de historias incógnitas de avós galegos, transterrados á Arxentina, que só puideron volver na imaxinación e na lembranza.
Alberto fixo realidade o soño do avó de volver a Galicia, Campeador emigrante, nun paso xeracional, despois de terlle contaxiado ao neto a querencia por unha terra lonxana, pobre, incógnita, que tería que visitar, cantar, no seu nome.
Pero sobre todo a voz… escoitar a Alberto Cortez, cinco anos despois da súa morte, surcar os aires de Lugo, fíxome pensar que é a mellor demostración terrea de que hai vida despois da vida, prolongación da vida, transcendencia. Cando os restos do cantor son só “polvo namorado”, o seu canto libre segue no eter, gardado en partículas infinitesimais en soportes físicos, en arquivos intanxibles nalgun lugar dun espazo creado polos humanos, pero de xeito moi especial en circunvolucións cerebrais, incontrolables, que garanten unha vida – de acordo cos tempos humanos – eterna.
Agora que Sánchez lle retira a aquela querida terra a embaixadora de España, non sei que pensará Milei da embaixada inmorrente que Arxentina ten en Galicia e en España, coa memoria, a querencia, á vida de tantos avós que temos a medias. Transcendentes, coma algúns cantantes. Como pouquísimos políticos.
