Se eres muller seguramente sabes do que te vou falar. Vas soa pola rúa, de camiño á casa. É inverno. Ou non. É de noite, ou pola mañá. Porque a realidade é que da igual o día, a hora, a estación. A rúa está baleira. Só estás ti. De pronto, ao final da rúa un home xira na esquina. Mírate. Míralo. E sintes iso. Colles o móbil nunha man cun número premarcado. Na outra, tes as chaves, colocadas estratéxicamente para defenderte.
É ese sentimento que a gran maioría de homes nunca vai coñecer. Ese que, por desgraza, únenos a moitas de nós. Porque, se cadra, ese home segue o seu camiño sen achegarse a ti; pero, antes, houbo algún que si o fixo.
Podería aproveitar este espazo que teño para contar algunha das miñas historias relacionadas coa violencia machista. E, malia que é un bo altofalante, o certo é que hoxe, a miña historia, non é protagonista.
Hoxe é 25 de novembro. Un día de concienciación, de berrar nas rúas contra unha violencia que non deixa de sorprender cando pasa esa liña que a fai visible nos medios, pero que se agocha a diario en feitos invisibles. E, por iso, numerosas corporacións amosaron bandeiras negras e violetas. Por iso os crespóns morados nas chaquetas dos membros das diferentes corporacións que se acordan un par de días ao ano desta loita.
Pero, 25 de novembro, tamén é día de loito. Por todas esas que, hoxe, non se puideron vestir de negro ou violeta. É día de reivindicación, contra unha violencia estrutural, que nos crían para aceptar. Unha violencia que culpa á vítima e esíxelle responsabilidades a quen non debe.
E, sobre todo, é día de unidade, porque xa sabemos iso de mal de muchos, consuelo de tontos. É o día do #Metoo, do #eutamén, do #bastaxa. É día de amosarlle ao mundo, aos que Gobernan, aos que viven con nós, ás que pensan que a xeración millenial esaxera, ás que cren que é o que lles tocou, ás que se culpan, aos que as fan; é día de contar a nosa historia. A de todas. Porque, ao final, é a mesma: o lobo non cambia, carrapuchiña.
