No verán, moitos lucenses emigramos temporalmente á costa, lucense ou coruñesa. En tempos, eramos multitude os que acudíamos a Miño, a praia máis preto de Lugo. Coa construcción da A-8, reforzáronse os fluxos de verán a Viveiro, Foz ou Barreiros, agora máis achegadas á capital lucense.
As sucesivas crises e a Covid retraeron a moitos, e aínda non volveu á normalidade o éxodo doutrora, ao que tamén contribúe de xeito enérxico a situación económica. Con certo retraso xa se nota ambiente de verán nesta enésima cidade lucense, que nos ten enganchado a moitos desde hai ben tempo; no meu caso, case medio século.
Vantaxe de Miño, ademais da inmensa praia, é o clima doce, que este ano estamos a botar en falta, xa que por fenómeno non previsto polos meteorólogos, despois dun par de días de calor excesivo, veu a xustiza climática dulcificar o aire, e a neboa privou de sol e praia durante unha semana ao litoral coruñés, mentras as novas de Lugo indicaban que o verán apretaba con forza.
E así andamos os frioleiros, con prendas de abrigo, situando na praia barreiras ao vento, mirando o ceo e os pronósticos por se nos proporcionan algunha alegría, e asombrándonos de que toda a ciencia do mundo non teña avisado nin rexistrado a manta de néboa que nos situou fóra do verán.
Sempre foi socorrido falar do tempo, e pareceume obrigado comentalo xa que, para un veraneante, que chegue unha invasión aérea que altere o tempo case só sobre a súa cabeza, é para preocuparse. Menos mal que só o cambio de aires –quentes ou fríos- significa medio verán. Para o outro medio só queda aplicar o vello refrán de “a mal tempo, boa cara”.
